Jacy to my jesteśmy biedni. Prześladują nas kierowcy samochodów, policjanci, a w szczególności media. Wszyscy nas uważają za morderców, a przecież jesteśmy normalnymi ludźmi. Kiedy czytam takie bzdety to, aż mnie wykręca. Wszyscy są winni tylko nie my sami. Im większa krytyka z innej strony idzie w naszym kierunku, tym my się sami uważamy za bardziej świętych. No proszę Was, jak można być takim hipokrytom. Czy nikt w tym kraju już nie ma kręgosłupa, aby powiedzieć „fakt gościu wymusił pierwszeństwo, ale motocyklista leciał z naddźwiękową i nikt nie miał prawa go zauważyć.” U nas to brzmi raczej tak, „no fakt jechał za szybko, ale żeby od razu wymuszać pierwszeństwo.” Dla mnie takie rozumowanie jest chore i jak ktoś mówi, że motocykliści jeżdżą szybko to z aprobatą przytakuje, bo chyba nikt mi nie jest wstanie wmówić, że motocykliście trzymają się chociażby w połowie tak przepisów drogowych jak kierowcy samochodów. Oczywiście druga strona nie jest święta, chodź przy naszym zachowaniu na ulicy można by tak powiedzieć.

Weźmy np. ostatnią debatę na temat Polaka, który w Anglii leciał 160 km/h na gumie i został za to surowo ukarany, a kierowca samochodu, który spowodował śmiertelny wypadek dostał na „pocieszenie” tylko mandat.  Wiele osób się pewnie burzy, że to niesprawiedliwość w biały dzień, tylko zastanówmy się nad faktami. Po pierwsze wypadek jest wypadkiem, czynem spowodowanym nieumyślnie i nieświadomie. Co innego zapierdalanie na gumie 160. To się nazywa tworzenie zagrożenia w ruchu drogowym i jegomość został ukarany za to, że zrobił to umyślnie i z premedytacją. Żeby nie było wątpliwości Pan Guma naraził na utratę zdrowia i życia wszystkich, którzy byli w jego pobliżu. Widzicie różnice? Ja widzę taką jaka jest między dniem a nocą. Nie będę wnikał w szczegóły wypadku, jednak znając życie motocyklista również miał swoje na budziku.

Nie będę już po raz setny roztrząsał tego, że sami sobie zawdzięczamy wizerunek, bo jest grupa osób, która co sezon usilnie nad tym pracuje, a przy okazji posiada przyzwolenie „szarego” motocyklisty. Nigdy nie słyszałem z ust znajomego, aby uskarżał się na to, że ktoś jedzie przez centrum miasta na gumie dobijając przy tym do 180. Prędzej padało z ust coś w rodzaju „dobry kot”. Ciekawi mnie jakby to wyglądało, gdyby całą sytuację przełożyć na realia „samochodowe”. Gdyby każdy kierowca tolerował zachowania typu jazda bokiem po rondzie, puste wydechy w każdym polonezie i rozwijanie 160 od świateł do świateł. Wątpię, aby takie zachowanie zbierało podobny aplauz, jakie zbiera w środowisku motocyklowym.

Ostatnio też ktoś poruszył temat subkultury motocyklowej, w którymś z komentarzy, pod wcześniejszymi wpisami. Muszę powiedzieć, że jest to całkiem ciekawe spostrzeżenie, tylko czy taka subkultura faktycznie istnieje, według mnie chyba nie do końca. Chyba, że autor miał na myśli chamstwo w czystej postaci, co trudno nazwać formą jakiejkolwiek kultury. Kopanie w drzwi, łamanie lusterek, grożenie i tego typu rzeczy są u nas na porządku dziennym, tylko bardziej jestem skłonny uwierzyć w to, że jest to wynik kasku i kombinezonu niż jakiś kanonów stworzonych przez subkulturę. Pewnie podobnie zachowywali by się kierowcy samochodów uzbrojeni w tego typu atrybuty.

Do czego jednak zmierzam? Problem nie tkwi w mediach, ludziach, w kierowcach, bo każdy z nich może być motocyklistą. Problem tkwi w społeczeństwie, edukacji, systemie szkolnictwa i infrastrukturze drogowej. Więc zamiast wieszać psy na wszystkich w około, może należałoby zacząć od posprzątania gówna z własnego podwórka, a nie wytykania go na podwórku sąsiadów.